[...] Pękła jedna ze sprężyn. Znak fabryczny Europy nie przestaje się szerzyć i sprzedawać przypominając o pokoju, rozkwicie, sprawiedliwości, równości. Europa sporządziła piękne afisze z bardzo błękitnym niebem i mamusiami, które kochają swoje dzieci; dysponuje chmarą dziennikarzy i artystów, którzy niestrudzenie działają na jej rzecz; kolokwia, spotkania, dotacje produkują Europę tak pewnie, jak browary warzą piwo. Lecz nikt nie wymachuje jej barwami. Jej tożsamość jest tak nieuchwytna, że gdy już zaprojektowała wspólną walutę, to jedynym wydrukowanym na banknotach wizerunkiem okazał się symbol drożyzny.

Europa mówi o pokoju, ale szykuje niepewne wojny u boku armii amerykańskiej. Mówi o postępie, ale organizuje deregulację pracy. Mówi o kulturze, ale redaguje dyrektywę o telewizji bez granic, której głównym skutkiem będzie pomnożenie częstotliwości emisji spotów reklamowych. Mówi o ekologii, o bezpieczeństwie żywnościowym, znosząc jedenastoletni zakaz importu kurcząt amerykańskich kąpanych przed wysyłką w chlorze [...].

Dotrzymanie obietnicy europejskiej wymagało równania w górę w sferze wolności, praw społecznych, podatków progresywnych, niepodległości. Tymczasem w imię zjednoczenia zniwelowano zdobycze najbardziej przodujących państw.  Rezultat to przewlekłe zatrzymania, praca nocna rozszerzona na kobiety, wolny handel, atlantyzm [...].

tłum. Zbigniew M. Kowalewski

(fragmenty komentarza na temat odrzucenia traktatu lizbońskiego przez Irlandczyków z  Le Monde diplomatique, Nr 7(29) Lipiec 2008)